Najpiękniejsze miejsca na ziemi – Moje miejsca

Viscri

Pamiętam, gdy planując kolejną już podróż do Transylwanii, odliczałem dni do momentu w którym znajdę się w Biertanie. Będąc już na miejscu, zachwycił mnie on tak bardzo, że udałem się tam trzykrotnie podczas tego samego wyjazdu! Chociaż sporo punktów wciąż było jeszcze na liście do zobaczenia, myślałem że już nic nie będzie w stanie tego pobić. A jednak! Kiedy dotarłem do Viscri, wszystko się zmieniło. Zresztą już sam dojazd tam był ogromną przygodą, bo wiodąca do Viscri droga, jakby na złość, usłana była niezliczoną ilością kraterów. Chyba tylko czołg przejechałby tamtędy bez szwanku. W każdym razie i mi się to udało. Zadziwiające było to, że gdzieś już chyba przed miejscowością, skończył się kraterowy asfalt, który zastąpiła szutrowa droga. Wzdłuż niej zaś wyrosły dwa rzędy niebieskich domków i granica ze światem zewnętrznym została jakby zupełnie zatarta. 

Kościół warowny w Viscri

Idylliczny krajobraz wioseczki odciętej od świata przejęły wszechobecna zieleń oraz stadka strażniczych gęsi, próbujących powstrzymać mnie zarówno przed wjazdem, jak i wyjazdem. Na ławeczkach przed domem rozprawiali niewzruszeni obcą obecnością tubylcy, a żar wprost lał się z nieba. Przybyłem tu, aby zobaczyć jeden z najwspanialszych kościołów warownych Sasów Siedmiogrodzkich. Ukryta pośród drzew twierdza faktycznie okazała się być wspaniała, a znikoma ilość zwiedzających była prawdziwym błogosławieństwem. Ale ta cisza! Ten spokój! Tutaj naprawdę można zaszyć się przed światem i przynajmniej na chwilę udać, że nic poza Viscri nie istnieje. Nie dziwi więc, że i sam książę Karol zapragnął skorzystać z tego wyjścia. Nie wiem wprawdzie jak mogłoby wyglądać to miejsce zimą i czy w ogóle udałoby się stąd wydostać w potrzebie. Ale przynajmniej latem, jak książę, chętnie schroniłbym się tu przynajmniej na kilka tygodni – siedząc w cieniu wielowiekowych szeregówek i popijając kompot z bzu…