Katedra w Paderborn
Katedra w Paderborn pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny i św. Liboriusza oraz Kiliana (niem. Der Hohe Dom St. Maria, St. Liborius, St. Kilian lub Paderborner Dom) to jeden z flagowych przykładów niemieckiego romanizmu. Ale tylko przez wzgląd na bryłę z charakterystyczną XII-wieczną wieżą, która stała się wzorem do naśladowania dla kościołów w niedalekim Soest czy Freckenhorst. To właśnie tutaj, nad najkrótszą rzeką w Niemczech, w roku 799 doszło do spotkania papieża Leona III i Karola Wielkiego na którym uzgodniono utworzenie biskupstwa oraz koronowanie Ojca Europy na cesarza. Kilkukrotnie przebudowywana katedra nosi dziś znamiona prac z XIII wieku, dzięki którym dwutranseptową bazylikę zmieniono na potężną gotycką halę. Jako solidny bastion katolicyzmu mocno ucierpiała podczas Wojny Trzydziestoletniej, a ślady jej barokowej przebudowy zatarto wraz z rozpoczętą u schyłku XIX wieku renowacją.
Katedra w Akwizgranie – Kamienny Relikwiarz
Oprócz unikatowej wieży katedra w Paderborn znana jest z krużganka w którym odnaleźć można ostrołukowe okno ozdobione dość intrygującym maswerkiem. Wypełnia je bowiem rzeźba trzech zająców, stykających się ze sobą uszami, tworząc w jego wnętrzu trójkąt. Jej znaczenie pozostaje nieodgadnione, ale dość wiarygodne wydaje się być odczytywanie tego symbolu jako metaforę upływu czasu. Poza XV-wiecznym Oknem Trzech Zająców ważne są tu również Rajskie Wrota, czyli późnoromański portal z narteksem na wzór kościołów pielgrzymkowych Francji, leżących na Camino de Santiago. To największy romański portal Westfalii, a pośród zdobiących go rzeźb dostrzec można patronów świątyni czy choćby właśnie św. Jakuba Apostoła. Poza tym obok mnóstwa bezcennych artefaktów do naszych czasów przetrwał tu późnogotycki ołtarz św. Małgorzaty, XIV-wieczna Pietà czy XVII-wieczny złoty relikwiarz św. Liboriusza (niem. Liborischrein), stanowiący najważniejszy eksponat leżącego obok katedry muzeum.
