Katedra w Blois
W Blois pierwsze skrzypce gra renesansowy zamek oraz romański kościół św. Mikołaja, wyrastający niemal wprost z jego ogrodów. Warto jednak pamiętać, że w mieście znajduje się również osobliwa katedra św. Ludwika (fr. Cathédrale Saint-Louis de Blois), której bryła dumnie pręży się przecież nad Loarą. Jej historia nieco przypomina losy wcześniej wspomnianej katedry w Moulins – zaczyna się wszak juz w V wieku, gdy istniała w tym miejscu kaplica św. Piotra. Dwa stulecia później pochowano w niej biskupa Chartres – Solenne. Jego kanonizacja w X wieku wpłynęła na liczne pielgrzymki do jego grobu. To zaś stało się impulsem do przebudowy i zawiązania tu w XII wieku kolegiaty.
W I połowie XVI wieku król Franciszek I zarządził przebudowę obiektu w obowiązującym ówcześnie duchu renesansu. Niestety projektu nigdy nie ukończono, choć jeszcze na początku kolejnego stulecia pracowano nad fasadą zachodnią. Wszystko to jednak straciło sens 6 czerwca 1678 roku, kiedy to przez Blois przetoczył się potężny huragan, poważnie niszcząc niedawno odnowioną świątynię. Rok po tragedii rozpoczęła się jej odbudowa, co ciekawe, według kanonów stylu gotyckiego, trwająca aż do roku 1703. W międzyczasie też Blois oddzielono od wielkiej diecezji Chartres i w 1697 roku utworzono tu biskupstwo. Na nowego patrona siedziby biskupiej obrano świętego Ludwika. Pod koniec XIX wieku obiekt powiększono, wyposażając go w obejście z wieńcem kaplic.
Samochodem do Francji – Dolina Loary
Huragan i późniejsze zmiany naturalnie odcisnęły swoje piętno także, albo i przede wszystkim, we wnętrzu, którego oryginalne wyposażenie przepadło bezpowrotnie. Warto jednak nadmienić, że w 1927 roku pod prezbiterium odkryto dawno zapomnianą kryptę z X wieku. Trzeba też wspomnieć, że w wieży północnej znajduje się jedyna zabytkowa kaplica z XII wieku, gdzie umieszczono marmurową płaskorzeźbę z przedstawieniem Chrztu Jezusa Chrystusa. Pochodzić ma ona z grobu matki króla Polski – Stanisława Leszczyńskiego.* Poza tym na uwagę zasługuje tu XVIII-wieczny prospekt organowy oraz seria 33 witraży z końca XX wieku, autorstwa holenderskiego artysty – Jana Dibbetsa.
