Katedra w Ratyzbonie
Katedra św. Piotra w Ratyzbonie (niem. Regensburger Dom, Dom St. Peter) swą obecną sylwetkę, nacechowaną dwoma strzelistymi wieżami otrzymała w II połowie XIX wieku, niemniej swymi korzeniami sięga aż wieku VIII. Rozbudowywana przez stulecia świątynia spłonęła wszak w 1273 roku, co dało początek gotyckiej następczyni. Już na początku kolejnego wieku zaczęto dekorować ją wspaniałymi witrażami, które zachowały się tu po dziś dzień. Jej budowa jednak nieustannie trwała aż do początku XVI wieku. Stopniowo hamująca gospodarka oraz przewroty społeczno-religijne ostatecznie położyły kres dalszym pracom, reaktywowanym dopiero w 1859 roku. 13 lipca 2006 roku wraz z leżącą u jej stóp średniowieczną starówką i Kamiennym Mostem katedra wpisana została na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Ratyzbona – Z gotykiem jej do twarzy
Oprócz średniowiecznych witraży wewnątrz zachowało się wiele wspaniałych rzeźb, np. XIII-wieczna grupa Zwiastowania z uśmiechniętym Archaniołem Gabrielem czy XIV-wieczne figury świętych Piotra i Pawła na filarach. Równie ważna jest tu także grupa pięciu gotyckich ołtarzy czy tworzony przez niemal całe stulecie srebrny ołtarz główny – Silberner Hochaltar. Mniej istotna, choć na pewno dużo bardziej skandaliczna jest skromnych rozmiarów rzeźba z fasady południowej, zwana Judensau – dehumanizujące przedstawienie Żydów, karmionych przez maciorę. Zwrócona jest oczywiście w stronę dawnej dzielnicy żydowskiej, ale nie można zapominać że podobne obrazy w średniowiecznej Europie były dość popularne.
