Katedra w Magdeburgu
Magdeburska katedra świętego Maurycego i świętej Katarzyny (niem. Dom St. Mauritius und St. Katharina zu Magdeburg) znana jest w Niemczech przede wszystkim jako miejsce spoczynku Ottona I. Jej budowa rozpoczęła się w roku 1209 i trwała ponad trzy stulecia. W planie było wzniesienie budowli nawiązującej do gotyckich katedr Francji, jednak od początku jej budowy kurczowo trzymano się romańskiego stylu Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Pomimo, że katedra cudem przetrwała oblężenie miasta z 1631 roku, niemalże dwa wieki później była już w dość kiepskim stanie. Po ustąpieniu okupacji w 1814 roku, sam Karl Friedrich Schinkel miał zasugerować wyburzenie budynku i zastąpienie go klasycystyczną budowlą. Szczęśliwie król Wilhelm III Pruski był zauroczony romantyzmem, więc ostatecznie postawił na odrestaurowanie obiektu. Podczas II wojny światowej zdarzył się ponowny cud, bo świątynia raz jeszcze wyszła z zawieruchy obronną ręką.
Katedra w Magdeburgu – Skarbiec sztuki średniowiecznej
Dzięki silnym nawiązaniom do dawnego imperium, katedra w Magdeburgu udekorowana została bezcennymi głowicami, stanowiącymi dziś jeden z najpiękniejszych przykładów rzeźby architektonicznej tego okresu w Europie. Poza wpływami kultury ottońskiej, zachwycające są tu także artefakty epoki w której realizowano całe przedsięwzięcie. Pośród nich warto przyjrzeć się dekoracji Rajskich Wrót, skąd pochodzą słynne XIII-wieczne rzeźby Panien Mądrych i Głupich. Interesujące są również liczne kolumny z prezbiterium, zdobiące wcześniejszą katedrę. Są to spolia przywiezione tu przez Ottona I z północnych Włoch, a ich użycie w ottońskiej, a później w gotyckiej świątyni, miało podkreślić jego postać jako kontynuatora idei antycznego cesarstwa i naturalnie, sukcesora rzymskiego imperium.
